יום ראשון, 28 בדצמבר 2008

حملة الانتخابات افتتحت بمجزرة جيتو غزة؛

محاولة مستهترة لـ"حلّ" قضية جلعاد شليط

في حملة مشتركة على أبواب الانتخابات الوشيكة، انطلق الشركاء ليفني وبراك في حملة سفك الدماء والقتل الجماعي في جيتو غزة الواقع تحت وطأة الحصار والجوع. إن الهدف المعلن هو منع القصف عن مستوطنات محيط غزة، ولكن الأهداف الحقيقية مرتبطة ارتباطًا وثيقًا بالدعاية الانتخابية للشريكين. توقيت العدوان يستهدف وعي الجمهور الاسرائيلي الذي يدرك هزيمة هذه الحكومة في حرب لبنان الأخيرة، ليثبّت مكانه إدراكًا آخر وهو أن إسرائيل يمكنها أن تستمرّ في العيش على حدّ سيفها، وحتى أن تنتصر في مواجهة حُماة جيتو غزة.

المكانة الهابطة لحزبَي "العمل" و"كاديما" في الاستطلاعات، مقابل ارتفاع مكانة اليمين الحربجي وظهور نتنياهو كمن بدأ يخيط لنفسه بدلة رئاسة الحكومة، هي عوامل مزّقت أشرعة "القادة العقلاء" ليفني وبراك. لقد أسرع الإثنان إلى إعادة إنتاج نفسيهما، وهذه المرة ليس عبر حملة بقاء يرفع لواءها مكاتب الدعاية والإعلان ومستشارو الإعلام فهؤلاء قد خيبوا الظنون، وإنما عبر حملة دموية أمام أنظار العالم أجمع، من شأنها أن تحوّلهما مجدّدًا إلى مرشحين مفضّلين في الانتخابات. ويسعى شركاء حلف الدم هذا إلى استخدام مئات الجثث وآلاف الجرحى الفلسطينيين، عتبة العبور إلى مقعد السلطة وشطب ذكرى الهزيمة في لبنان.

ولكن، كلّما ارتفع عدد الجثث الفلسطينية في هذه المجزرة المستمرّة حتى هذه الساعات، يجب لأجل استكمال هذا النصر أن تنضمّ جثة أخرى، هي جثة جلعاد شليط. الجندي الإسرائيلي الذي يعرّي باستمرار أسره صغر وضيق أفق القيادة الإسرائيلية التي تأبى استعادته مقابل الأسرى الذين طالبت بهم حركة حماس.

لقد تحوّل جلعاد شليط إلى نقطة خلافية مركزية في الحملة الانتخابية لبراك وليفني، كما تحوّل إلى عقبة في وجه أي من قادة إسرائيل الحاليين حيث يحاولون التملّص من الالتزام الأخلاقي الذي يوجب استعادة الجنود الأسرى. خوف المرشحين من قرار الناخب - إذا هم أطلقوا سراح أسرى فلسطينيين وصفتهم الدعاية الإسرائيلية سنين طويلة بأنهم خطيرون وعنيفون – لم يترك لهم خيارًا أمام إستهتار القادة المنافسين. جثة شليط – الذي يُحتمل أنه ما زال حيًا إلى الآن – يجب إخفاؤها خلف جثث مئات الفلسطينيين الذين يجري ذبحهم لأجل القضاء عليه.

وبالفعل فقد قرأنا في صحيفة "معريف" - غداة انطلاق الحملة العدوانية (في 28.12.2008) – وبجانب العناوين التحريضية من قبيل "أكثر الحروب عدالة"، رأيًا خاليًا من أية مجاملة قدمه "مسؤول سياسي" ومفاده: "نعرف أن العملية تشكل خطرًا على حياة الجندي، ولكن فكّ أسره ليس في حساب بنك أهداف هذه العملية"(!)

إن الإجراءات الدموية الإجرامية لحكومة إسرائيل في حملاتها العسكرية على سكان قطاع غزة هي امتداد "طبيعي" لسياسة العزل والحصار، وامتداد لسياسة الحرمان من المستلزمات الأساسية لحياة إنسانية. وعندما تعلن حكومة إسرائيل: "سنزوّدهم بالحاجيات الأساسية" يكون المعنى الحقيقي لذلك: نحن نتعامل مع الفلسطينيين كحيوانات حبيسة في حديقة الحيوان، يقدمون لها أيضا"حاجيّات أساسية". ولكن حتى هذا لم يتمّ، وينشر الإعلام بكلّ فخر أن "إعلان إسرائيل بأنها ستفتح المعابر لإدخال التجهيزات الإنسانية لسكان غزة" لم تكن سوى مناورة كاذبة تهدف صرف النظر عن الاستعدادات للحملة العسكرية.

إن الحالة اللاإنسانية التي دهورت حكومة إسرائيل سكان غزة إليها، يحوّل قطاع غزة بالضرورة إلى مرجل ضغط في حال الغليان. وإن إطلاق قذائف القسّام ليس سوى رشقات غليان هذا المرجل. منذ شباط 2008 كان واضحًا: ضائقة سكان "سديروت" ومستوطنات محيط غزة، وأشكلون (مجدل الفلسطينية)، وسائر المستوطنات في المنطقة لا تعود إلا لحكومتهم التي احتجزت سكان قطاع غزة في جيتو، في مرجل الضغط الذي يجسّده الحرمان المروّع، والقصف اليوميّ، والإعدامات الميدانية، والعزل الكلّي عن العالم الخارجي. ليست قذائف القسّام هي السبب في الإجرام الإسرائيلي وإنما هي ردّ عليه.

إن آلة الدعاية الإسرائيلي بكلّ أجزائها، والتي تنشر الأكاذيب التي تحمّل الضحايا مسؤولية قتلهم، تصوّر جيتو غزة كأنما هو دولة معادية وليس بشرًا يتحكم المحتلّ بمصيرهم. علاوة على ذلك: في هذه الحرب الضروس على الشعب الفلسطيني، نجحت إسرائيل إلى اليوم في إخفاء هدف التضحية بغلعاد شليط لكي لا تطلق سراح أسرى فلسطينيين. فلتكن هذه رسالة وإشارة إلى كلّ أم إسرائيلية ترسل ابنها إلى الجيش.

فلتتوقف فورًا حملة الإرهاب والقتل ضد الشعب الفلسطينيّ!

ليُطلق سراح جميع الأسرى والسجناء بدون أي استثناء!


اللجنة لأجل الجمهورية الديمقراطية العلمانية في كامل فسطين

28.12.2008

מסע הבחירות נפתח בטבח בגטו עזה


נסיון ציני ל"פתרון" פרשת גלעד שליט


בקמפיין משותף לקראת הבחירות הקרבות פתחן השותפים ליבני וברק במסע רצח והרג המוני בגטו עזה הנצור והמורעב. המטרה לכאורה היא מניעת דלף ההפצצות על ישובי עוטף עזה, אך המטרות האמיתיות קשורות באופן מובהק לתעמולת הבחירות של שני השותפים. עיתוי המתקפה נועד להמחיש לציבור המודע לתבוסתה של ממשלה זו במלחמת לבנון האחרונה, כי ישראל יכולה להמשיך ולחיות על חרבה ואף לנצח נגד מגיני גטו עזה.

נחיתותן של מפלגת העבודה וקדימה בסקרים מול עליית הימין הלוחמני ומראה נתניהו התופר לעצמו חליפת ראש ממשלה הוציאו את הרוח ממפרשי "המנהיגים השפויים" לבני וברק. השנים מיהרו להמציא עצמם מחדש, הפעם לא בקמפיין השרדותי דרך משרדי פרסום ויועצי תקשורת שהכזיבו, אלא קמפיין דמים נוכח עם ועולם שיהפוך אותם שוב לנבחריו המועדפים של עם הבחירה. מאות גוויות ואלפי פצועים פלסטינים אמורים לשמש לבעלי ברית הדמים הזו אבני דרך לכס השלטון ולמחוק את זכר תבוסת לבנון.

אולם ככל שיגדל מספר גופות הפלסטינים בטבח הנמשך בשעות אלה, כדי להפוך את הנצחון לשלם חייבת להצטרף לספירה עוד גופה אחת: גופתו של גלעד שליט. החייל הישראלי ששביו הממושך חושף את הקטנות וצרות האופק של ההנהגה הישראלית, שלא היתה מוכנה להחזירו תמורת השבויים שדרש החמאס.

גלעד שליט הפך להיות אבן מחלוקת מרכזית במסע הבחירות של ברק וליבני, ואבן נגף בפני כל מנהיג ישראלי נוכחי המנסה להתחמק מהחובה המוסרית להחזרת חיילים שבויים הביתה. החשש מגזר דינו של הבוחר אם ישוחררו שבויים פלסטינים שתעמולה בת שנים רבות תיארה אותם כמסוכנים ואלימים לא הותירה ברירה בפני המנהיגים הצינים. את גופתו של שליט - שיתכן כי הוא עדיין חי גם ברגעים אלה – יש להסתיר מאחורי גופות של מאות פלסטינים הנטבחים לכבוד חיסולו.

ואכן ב"מעריב" בבוקר שאחרי פתיחת המבצע (28.12.08) לצד כותרות מתלהמות בנוסח "המלחמה הצודקת מכולן" מסביר "גורם מדיני" ללא כחל ושרק: "יודעים שהפעולה מסכנת את חייו של החייל, אולם שחרורו אינו נכלל בבנק המטרות של המבצע"(!)

ההתנהלות הרצחנית של ממשלת ישראל בעימותים הצבאיים שלה כלפי האוכלוסיה ברצועת עזה היא המשך "טבעי" למדיניות של כיתור ומצור ושל שלילת הצרכים האנושיים הבסיסיים. כאשר ממשלת ישראל מודיעה: "נספק להם מצרכים חיוניים" המשמעות האמיתית אמורה להיות: אנחנו מתייחסים לפלסטינים כאל חיות בגן חיות. גם להן "מספקים צרכים חיוניים". אבל אפילו זה לא בוצע ובגאווה מדווחת התקשורת כי הודעת ישראל על "הכוונה לפתוח את המעברים על מנת להעביר ציוד הומניטרי לתושבי עזה" לא היתה אלא מהלך שקרי המיועד להסיח את הדעת מההכנות להפצצה הצבאית.

המצב הבלתי אנושי אליו דירדרה ממשלת ישראל את האוכלוסיה הופך בהכרח את הרצועה לסיר לחץ רותח. ירי רקטות הקסאם הוא בבחינת קילוחי הרתיחה שלו. כבר בפברואר 2008 היה ברור: תושבי שדרות, עוטף עזה, אשקלון (מ'גדל הפלסטינית), ושאר היישובים באיזור חייבים את מצוקתם רק לממשלתם שהכניסה את תושבי רצועת עזה לגטו, לאותו סיר לחץ של מחסור מחריד, של הפצצות והפגזות יומיומיות, של הוצאות להורג ללא משפט, של ניתוק גמור מהעולם החיצון. ירי הקסאם אינו הסיבה לרצחנות הישראלית אלא תגובה עליה.

מערכת התעמולה הישראלית על כל אגפיה , המפיצה שקרים המטילים על הקורבנות את האחריות לרציחתם, מציגה את נטו עזה כמדינת אויב ולא כאוכלוסיה שגורלה נתון בידי הכובש . יתרה מזאת: במלחמת החורמה נגד העם הפליסטיני הצליחה ישראל עד היום להסתיר את כוונתה להקריב את גלעד שליט כדי לא לשחרר שבויים פלסטינים. יהיה הדבר אות לכל אם ישראלית השולחת את בנה לצבא.

יופסק לאלתר מסע הטרור והרצח נגד העם הפלסטיני !
ישוחררו כל השבויים והאסירים ללא יוצא מן הכלל !

יום רביעי, 19 במרץ 2008

"القرن الأسود" يهاجم سكان جبل المكبّر

ما هو "القرن الأسود"؟. في عهد نظام القيصرية في روسيا، و بدءًا من أوائل القرن العشرين، جنّد البوليس السياسي السرّي (الـ"أوكرنا")، عصابات من المشاغبين المعادين للساميّة. وكان اسم التنظيم الرسمي لـ"القرن الأسود" هو "الاتحاد الوطني الروسي". وبتشجيع "الأوكرنا" نظمت عصابات "القرن الأسود" مذابح دمويّة بحق تجمعات اليهود في روسيا وأوكراينا.

عصابات الشغب التي هاجمت القرية الفلسطينية، أعلنت مسبقاً عن مؤامرتها. فقد ألصقوا منشوراتهم على جدران البيوت في حاراتهم غربيّ القدس، ونظموا أناسَهم بواسطة الهاتف، وامتلأت الصحف بأنباء الهجوم المبيّت على جبل المكبر. ومن هنا، نقول إن الشرطة كانت تعلم. لقد كانت تعلم إلى درجة أنها "لم تعط ترخيصًا لإقامة المظاهرة"!!. وهذا يعني حتى أن منظمي الهجوم قد أبلغوا وحذروا الشرطة سلفاً. فقط 250 شرطيًا انتشروا هناك في منطقة "أرمون هنتسيف" - "قصر المندوب" بأمر قائد شرطة منطقة "موريَه" التابعة للواء القدس.

عندما قام شارون – زعيم المعارضة في حينه – بزيارته الاستفزازية إلى باحة المساجد في القدس يوم 28.9.2000، انتشر حوله 3000 شرطيّ. وعندما يزور القدس رئيس حكومة أجنبية يمكن أن يصل عدد رجال الشرطة المنتشرين في المدينة إلى 5000 وتتعطل حركة السير في المدينة. وفي المقابل، أمام هجمة عصابات "القرن الأسود" التي نادت في منشوراتها: "كفى كلامًا، حان وقت الفعل"، اكتفى المسؤولون بنشر قوة شرطة رمزية فقط. والأخطر من ذلك، أن قائد منطقة "موريَه" نفسه قد فسّر الأمر بقوله: "كان علينا أن نسمح لهم (للسفاحين) أن ينفّسوا الضغط". وما أراد هذا قوله بصراحة هو أن هجوم مئات المساعير وهم يصرخون شعارهم الدمويّ: "الموت للعرب" كان من وجهة نظر الشرطة، هجومًا مطلوبًا وحيويًا ومستدعىً. لقد استولى هؤلاء المجرمون على الشوارع وقذفوا البيوت بالحجارة وحطموا النوافذ ودمّروا خزانات المياه على الأسطح وكسّروا السيارات. وقد أفاد أحد السكان أنه شاهد ثلاثة من رجال الشرطة يقفون طيلة ساعتين مكتوفي الأيدي لا يحركون ساكناً، قرب بيته، عندما هاجمت مجموعة من تلك العصابة البناية وأعاثت فيها فسادًا. وقد اختبأ الشاهد نفسه وأولاده وأحفاده في غرفة داخلية وانتظروا يتملّكهم الرعب، على أمل أن يخرجوا سالمين بعد انقشاع الغيمة السوداء.

إن الفارق الكبير بين نشر الشرطة عندما تحتاجها الحكومة في مهمّات الحراسة وتوفير الأمن، وبين الشراكة البكماء بين الشرطة وعصابات الشعب، في الوقت الذي يتعرض فيه آلاف السكان الفلسطينيين لخطر داهم، يشير إلى أن الفلسطينيين لن ينالوا أية نجدة من مؤسسات دولة إسرائيل. إنها شرطة نظام ينظر إليهم كأعداء. ورجال الشرطة الذين انتشروا في المكان وقفوا طيلة 3 ساعات ليتيحوا لعصابات "القرن الأسود" ممارسة هجماتهم من غير رادع.

بعد انقضاء لحظات المفاجأة الأولى بدأ سكان جبل المكبّر بتنظيم أنفسهم وصدّ الهجمة بقوّة، فدارت في الشوارع معارك في مواجهة غزاة القرية. إنها بداية الطريق. فقط عن طريق تنظيم أنفسهم في مواجهة الأعداء يمكن لجماهير الشعب أن توفر لنفسها النجدة. في جبل المكبر وفي كل مكان، وفي كل الأماكن معًا، ستكون هنالك آلاف، بل عشرات آلاف الأيدي، وقبضة واحدة!

اللجنة لأجل الجمهورية الديمقراطية العلمانية في كامل فلسطين

המאה השחורה תוקפת את תושבי ג'בל מוכאבר

מה היא ה"מאה השחורה"? בזמן המשטר הצארי ברוסיה, החל מתחילת המאה ה-20, חבורות של פורעים אנטישמיים גויסו ע"י ה"אוכרנה", המשטרה הפוליטית החשאית. האירגון הרשמי של ה"מאה השחורה" נקרא "האיחוד הלאומי הרוסי". ה"מאה השחורה" ארגנה, בעידוד ה"אוכרנה", פוגרומי דמים נגד ריכוזי יהודים ברוסיה ובאוקראינה.

הפורעים שהתקיפו את הכפר הפלסטיני הודיעו מראש על מזימתם. הם הדביקו כרוזים על קירות הבתים בשכונות שלהם במערב ירושלים, וגייסו את אנשיהם בטלפון, והעיתונות התמלאה ידיעות אודות ההתפרעות העומדת להתחולל נגד ג'בל מוכאבר. אם כן, המשטרה ידעה. עד כדי כך ידעה ש"לא נתנה אישור לקיום ההפגנה". זאת אומרת שהיא אף הוזהרה ע"י המארגנים. מפקד "מרחב מוריה" של מחוז ירושלים של המשטרה הציב 250 מאנשיו בארמון הנציב.

כאשר שרון, אז ראש האופוזיציה בישראל ביצע את עלייתו הפרובוקטיבית לרחבת המסגדים בירושלים ביום 28.09.2000, הוצבו סביבו 3000 שוטרים. כאשר ראש ממשלה זר מבקר בירושלים. מספר השוטרים המתפרסים בעיר עשוי להגיע ל-5000 וכל העיר פקוקה. לעומת זאת, מול המאה השחורה שקראה בכרוזים שלה : "די לדיבורים, עת לעשות מעשה", המשטרה הציבה כוח סמלי בלבד. חמור מזאת : אותו מפקד של משטרת "מרחב מוריה" הסביר את העניין : "צריך היה לתת להם [לפוגרומיסטים] לשחרר קיטור". מה שהוא רצה לומר בגלוי הוא שההתקפה על ג'בל מוכאבר ע"י מאות הפורעים שצרחו את סיסמת הדם שלהם :'מוות לערבים' היתה נחוצה, חיונית, ומתבקשת מבחינת המשטרה. הפורעים השתלטו על הרחובות, יידו אבנים בבתים, ניפצו חלונות, הרסו דודי שמש, שברו כלי רכב. תושב מהשכונה העיד ששלושה שוטרים עמדו במשך שעתיים באפס מעשה ליד ביתו כאשר קבוצת פורעים תקפה את הבניין ועשו בו שמות, ואותו עד, ילדיו, ונכדיו, הסתגרו בחדר פנימי וחיכו בחרדה שהגל העכור יעבור וישאיר אותם ללא פגע.

ההבדל התהומי בין גיוס המשטרה כאשר ההמשלה רוצה אותה במשימות אבטחה לבין השותפות האילמת שלה למעשה עם הפורעים, כאשר אלפי תושבים פלסטינים עמדו מול סכנה ממשית, מצביעה עד כמה שום ישועה לא תבוא לפלסטינים ממוסדות מדינת ישראל. זאת משטרה של משטר הרואה בהם אויב. המשטרה שהיתה במקום נתנה שלוש שעות ל"מאה השחורה" כדי שיתפרעו בלא הפרעה.

אחר רגעי ההפתעה הראשונים החלו התושבים להתארגן ולהחזיר מלחמה שערה. נוהלו ברחובות קרבות עם הפולשים. זאת תחילת הדרך. רק המוני העם המאורגנים נגד אויביהם יכולים להושיע לעצמם. בג'בל מוכאבר, ובכל מקום, ובכל המקומות יחד, יהיו אלפי, רבבות, אלפי ידיים – ואגרוף אחד !

הוועד למען רפובליקה חילונית ודמוקרטית בכל פלסטין

יום רביעי, 12 במרץ 2008

הטבח בגטו עזה

מאת: אלי אמינוב

"תושבי שדרות, עוטף עזה ואשקלון (מ'גדל הפלסטינית) חייבים את מצוקתם רק לממשלתם, שהכניסה את תושבי רצועת עזה לגטו, לאותו סיר לחץ של מחסור מחריד, של הפצצות והפגזות יומיומיות, של הוצאות להורג ללא משפט, של ניתוק גמור מהעולם החיצון. ירי הקסאם אינו הסיבה לרצחנות הישראלית, אלא תגובה עליה"

"אין בעזה אנשים לא מעורבים, כל האוכלוסייה תומכת במחבלים ומעניקה להם מחסה". משפט זה, שהשמיע אחד ממפקדי הצבא שהשתתפו ברצח ההמוני ברצועת עזה, שודר שוב ושוב ברשת ב' של קול-ישראל בערב ה-3.3.08, לא רק כדי להצדיק את הטבח האחרון, אלא כדי להכשיר את הקרקע לטבח הבא. כל אמצעי התקשורת הישראליים יצאו במסע תעמולה מזעזע המציב את המציאות על ראשה, הופך לבן לשחור ושחור ללבן ומאשים את הפלסטינים בזוועה שהמיטה עליהם ישראל. במסגרת מבצע הדיסאינפורמציה מחרימה ישראל את רשת אל-ג'זירה, שהביאה דיווחי אמת מעזה, ועתה היא מנהלת מסע הכפשה נגד עיתונאיה. עדר עיתונאי ישראל מתייצב לימין הממשלה ואינו מוכן להגן על עיתונות חופשית המוכנה להסתכן ולהביא את החדשות לביקורת הציבור.

מאז השתלטות ממשלת חמאס על רצועת עזה נרתמה ממשלת ישראל למאמץ למגר אותה. ההנחיה לכך מגיעה כמובן מהממשל של בוש, כחלק ממלחמתו ההזויה ב"ציר הרשע". כך הצבא פותח סיבובי עימותים כל שבוע-שבועיים. הסיבוב האחרון נפתח ביום רביעי, ה-27.02.08, כאשר לאחר רגיעה של עשרה ימים שיגר כלי טיס ישראלי טיל שהרג חמישה אנשי הדרכה של גדודי עז-א-דין אל קסאם שהיו בנסיעה בחאן יונס. דובר הצבא טען שהם היו בדרכם לאתר שיגור של רקטות קסאם. זה בלתי אפשרי: חאן יונס שוכנת בדרום הרצועה, ואתרי השיגור הם בצפון הרצועה. מטרת הריגת המדריכים היתה לפתוח עוד סיבוב של עימות.

הממשלה הישראלית הכניסה לעימות היזום חטיבת חי"ר (2,000 איש), חטיבת שריון, כוחות הנדסה להריסת בתים, וכמובן מסוקים, שחגו כל זמן הלחימה מעל זירות הקרב במחנה הפליטים ג'באליה וסג'עיה והמטירו אש. מקורות ממשלתיים לא הסתירו כי בצד המטרה הצבאית של "בניית מאזן הרתעה חדש בין ישראל לחמאס", היעד האמיתי של המבצע ושל אלה שיבואו אחריו הוא פוליטי: הפלת ממשלת חמאס. הריסת הבניין של משרד ראש הממשלה, שרוקן עוד קודם מכל תכולתו על-ידי הפעילים, היה איום עם מהות פוליטית ממוקדת.

בחמשת ימי הלחימה נהרגו כ-120 בני אדם, כמחציתם אזרחים לא לוחמים, ומהם כ-20 ילדים. כמו כן נפצעו מאות. הצבא הישראלי נהנה מעדיפות טכנולוגית מוחצת. אותם אמצעים שהמדע ייצר לרווחתה של האנושות מופעלים על-ידיו למלאכת הרג והרס, להורדת אוכלוסייה שלמה לרמה תת-אנושית.

ההתנהלות הרצחנית של ממשלת ישראל בעימותים הצבאיים עם האוכלוסייה ברצועת עזה היא המשך מדיניותה היומיומית כלפי אנשי עזה; מדיניות של כיתור ומצור, של שלילת הצרכים האנושיים הבסיסיים. הם אומרים: "נספק להם מצרכים חיוניים". גם זה איננו נכון. אבל אם היה השקר אמת, הם אומרים למעשה: אנחנו מתייחסים לפלסטינים כאל חיות בגן חיות. גם להן "מספקים צרכים חיוניים". המצב הבלתי אנושי שאליו דירדרה ממשלת ישראל את האוכלוסייה הפך בהכרח את הרצועה לסיר לחץ רותח.

ירי רקטות הקסאם הוא בבחינת קילוחי הרתיחה הזאת. תושבי שדרות, עוטף עזה ואשקלון (מ'גדל הפלסטינית) חייבים את מצוקתם רק לממשלתם, שהכניסה את תושבי רצועת עזה לגטו, לאותו סיר לחץ של מחסור מחריד, של הפצצות והפגזות יומיומיות, של הוצאות להורג ללא משפט, של ניתוק גמור מהעולם החיצון. ירי הקסאם אינו הסיבה לרצחנות הישראלית, אלא תגובה עליה.

בשנתיים האחרונות, מאז הבחירות שבהן ניצח חמאס, הרגו הכוחות הישראליים כ-900 אנשים ברצועה, מחציתם אזרחים לא-חמושים, וזה בלי לספור את 120 הקורבנות החדשים. לעומת זאת, בצד הישראלי של "גדר המערכת" נהרגו על-ידי הקסאמים ארבעה תושבים. המספרים מדברים בעד עצמם. כעת מודיע שר הטבחים ברק כי "תושב אש לכל מקורות הירי", כלומר ירי תותחים מסיבי יפתח ישירות על ריכוזי אוכלוסין.

מערכת התעמולה הישראלית על כל אגפיה, המפיצה שקרים המטילים על הקורבנות את האחריות לרציחתם, נהנית מגיבוי של האימפריאליזם האירופי, אימפריית הרשע האמריקאית וסוכנות חבר השודדים של האו"ם. אך אנו איננו מתכוונים לשתוק. במלחמת החורמה נגד העם הפלסטיני הצליחה ישראל אף להסתיר את כוונתה להקריב את גלעד שליט כדי לא לשחרר שבויים פלסטינים. יהיה הדבר אות לכל אם ישראלית השולחת את בנה לצבא.

מעגל הדמים יישבר רק כאשר תפסיק ישראל את הטרור הרצחני נגד הפלסטינים ותכיר בזכות המלאה שלהם להגדרה עצמית.